De Wallen, daar loop je met een grote boog omheen. Moet je er toch langs, dan moet je je een weg banen door groepen lachende toeristen met selfiesticks. Je kijkt recht vooruit, want je wilt eigenlijk niet zien wie er voor het raam staan. Toch kijk je stiekem vanuit je ooghoeken, want de nieuwsgierigheid wint vaak.
Kersverse stagiaire op de Wallen
Ik ben christen, en als je christen bent, dan zijn er altijd een aantal onderwerpen waar standaard niet over gepraat wordt. En als moraalridder en kersverse stagiaire van EO BEAM, vond ik dat dat maar eens afgelopen moest zijn. Een van die dingen waar nooit over gepraat wordt, is prostitutie. Na een korte googlesessie stuitte ik op Bright Fame, een stichting van Frits Rouvoet die vanuit christelijk oogpunt prostituees helpt. Ik was onder indruk en stuurde een mail. Het was geregeld en donderdag, diezelfde week nog, liep ik ’s avonds met Frits over de Wallen. Een kleine sfeerimpressie:
”Op het eerste oog een normale straat. Meisjes, jongens, mannen, vrouwen. Van jouw leeftijd, soms iets ouder, geregeld ook iets jonger. Sommige zijn alleen, sommige met z’n tweeën en anderen weer met een groepje. Ze lachen en ze lijken het naar hun zin te hebben. Twee jongens met hun skateboard onder de arm geven elkaar een stoot. Gefascineerd blijven ze staan. Hun hoofd gaat van boven naar beneden. De een knikt tevreden, de ander schudt afkeurend.”
Appels en peren
Het voelde een beetje alsof ik over de markt liep. Waar iedereen in appels en peren knijpt en met de marktkoopman staat te onderhandelen over de prijs. Alleen op de Wallen gaat het niet over appels en peren, maar over mensen en hun lichamen. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt.
Eigenlijk zou het bij die ene avond blijven, maar ik had het gevoel dat één artikel niet genoeg was om de verhalen van de vrouwen op de Wallen te vertellen. Ik belde Frits en liep tot aan mijn laatste stageweek elke donderdagavond met hem mee. Iets waar ik Frits ontzettend dankbaar voor ben.
Vrijwillig en zonder dwang?
Maar ook na mijn stage bleef het aan me vreten. Ik sprak meiden die ’s nachts niet meer kunnen slapen. Vrouwen die na oneindig veel therapie nog steeds moeite hebben met het vertrouwen van mannen en zich niets waard voelen. Meisjes die zich na urenlang douchen nog steeds vies voelen. Vrouwen die hun kindje al een hele poos niet hebben gezien. Meisjes die uit een gewelddadige relatie komen en of van het kastje naar de muur worden gestuurd als ze een uitkering aanvragen. Maar ook vrouwen die hoestend en bibberend aan het werk waren. Er moet namelijk toch brood op de plank komen. Ik geloof niet dat het een vrijwillige keuze is om achter een raam te staan. Misschien wel zonder dwang, maar hoe vrijwillig is het nog, als prostitutie op een bepaald moment nog je enige uitweg is?
Kleed mij uit
Ik besloot dat de verhalen van deze verteld moesten worden aan de mensen die deze het minst wilde horen. Daarom maakte ik een website URL aan: kleedmijuit.nl. Een website om mensen die de intentie hebben vrouwen online uit te kleden, te confronteren met de waarheid die zich achter (online) prostitutie schuilhoudt.
